در اصطلاح متداول گندله یعنی گلوله های تولید شده از سنگ آهن و سایر مواد افزودنی که نخست خام و سپس سخت یا پخته می شود و برای احیا به روش سنتی تولید آهن در کوره بلند و یا روش های متعدد احیای مستقیم به کار می رود. چون گندله ماده اولیه برای تولید آهن خام است لذا باید در کوره های احیا ویژگی مکانیکی، شیمیایی و حرارتی مطلوبی را داشته باشد. برای تولید گندله خام، نرمه سنگ آهن به همراه بنتونیت که حداقل 80 درصد آن مش 325 (معادل 45 میکرون) است با محلول های تر کننده مانند آب جهت دستیابی به شکل کروی، در دستگاه های گندله ساز به چرخش درآروده می شوند تا گندله خام تولید گردد. در این مرحله گندله با ابعاد مطلوب و استحکام مکانیکی کافی تولید و جهت حمل و نقل تا دستگاه سخت کردن یا پخت ارسال می شود 

بنتونیت مناسب ترین عامل پیوند دهنده ذرات گندله است. ذرات بنتونیت بسیار ریز هستند و سطح ویژه بنتونیت 6000 تا 10000 سانتی متر مربع به ازای گرم است. این دانه بندی ریز و توزیع عالی آن در بین ذرات سنگ آهن باعث توزیع یکنواخت آب در گندله می شود که در صوت خشک شدن گندله خام مانع از ترک برداشتن آن می شود. در جریان پخت گندله در دمایی حدود 1200 تا 1400 درجه سانتی گراد، بنتونیت با اکسیدهای آهن وارد واکنش شده و تولید ترکیبات سرباره ای می کند. این ترکیبات ذوب شده و به صورت فیلمی دور دانه ها را می پوشاند. پیوند سرامیکی برقرار شده باعث افزایش استحکام مکانیکی گندله می شود. مقدار بنتونیت مورد استفاده در گندله حدود 0.5 تا 1 درصد است. به طور کلی اثر بنتونیت در گندله سازی به شرح زیر خلاصه می شود:

·        افزایش استحکام گندله خام

·        تسهیل در تبدیل پیوند شیمیایی به پیوند سرامیکی

·        تسهیل در عملیات گندله سازی

·        برطرف کردن مشکلات ناشی از خشک شدن گندله

!!! مواد آلی نیز بین ذرات پیوند شیمیایی برقرار می کنند. خاصیت چسبندگی و پیوند مواد آلی معمولا کمتر از بنتونیت است و به خصوص مانند بنتونیت قادر به توزیع یکنواخت و یکسان رطوبت در حجم نیستند.